Լռությունը հզորություն է: Պետք է հարգել նրան, ով կարողանում է լռել և նրան, ով կարողանում է հասկանալ լռության մեջ բղավող լուռ խոսքերը: Լռության արվեստին տիրապետում են ոչ բոլորը և լռությամբ կարող են խոսել շատ քչերը: Բայց երբ լռում է լեզուն, իրավիճակն իր ձեռքն է վերցնում ու խաղի մեջ մտնում հայացքը, որն հաճախ ավելին կարող է ասել, քան լեզուն՝ իր արտաբերած խոսքերի բազմաբովանդակությամբ հանդերձ:
Մարդը կարող է ստիպել իրեն լռել, չասել իրեն տանջող խոսքերը, բայց իր ուժերից վեր է լռեցնել սեփական սրտի ձայնը, ու այստեղ սրտի ձայնին ու հոգու կանչին ճնշելու է գալիս բանականությունը: Հաճախ բանականությամբ շարժվելիս մարդը ավելի շատ սխալներ է գործում, քան հոգու կանչով առաջնորդվելիս: Այդ սխալներն ավելի մեծ ցավ են պատճառում, կարեղ են լինել նաև կործանարար՝սեփական հոգու համար:
Երևի իսկապես լռությունը հզորություն է, ու լռել կարողանալը գովելի, բայց երբ լռությունը սպանում է հոգիդ, երբ դրա պատճառով կորցնում ես երջանիկ լինելու հնարավորությունդ, ապա բղավի՛ր, ասա՛ ամեն ինչ, որ գուցե փոխես իրավիճակը, որ գոնե ավարտվի հոգուդ քաոսը............
