* * *
Մի՜ սլացիկ բարդի կանգնած
Նայո՜ւմ էր իր ստվերին,
Սև՜ էր, երկա՜ր, մահասարսո՜ւռ-
Շո՜ւրջը աճած թփերին:
Աշո՜ւն էր խոր… կայծակը կո՜ւյր,
Բարդու սրտի՛ն հարվածեց,
Այրվեց բարդին ոտքի՜ց գլուխ -
Կիսամոխիր տապալվեց:
Հրդեհվեցին և թփե՜րը
Շուրջը ոչի՜նչ չմնաց,
Ո՛չ բարդին կա՜ր, ո՛չ ստվերը,
Ո՛չ թփերը- սև՜ ստվերից վախեցած:
Գարո՜ւնն եկավ արևածին,
Թփարմատից փոքրի՜կ ծիլեր ծնվեցին,
Ո՛չ բարդին կար, ո՛չ ստվե՜րն իր…
Ու թփերի ստվերնե՜րը
Իրենց հսկա՜ կարծեցին: