Եվրոպայում կատուների նկատմամբ բարեհաճ վերաբերմունքի վերադարձը տեղի է ունեցել Վերածնության դարաշրջանի վերջում, բայց կատուների լիակատար «ապաքրեականացումը» մի քանի հարյուրամյակ անց է միայն եվրոպացիների կյանքում իրողություն դարձել: Օրինակ՝ Ֆրանսիայի հանրահայտ կարդինալ Ռիշելյեն՝ Լյուդովիկոս 13-րդի գլխավոր նախարարը, առանձնահատուկ վերաբերմունք է ունեցել կատուների նկատմամբ (մահվան պահին նա 14 կատու է ունեցել) : Իսկ Լյուդովիկոս 14-րդն ավելի առաջ է գնացել կատուների նկատմամբ վերաբերմունքի առումով և արգելել է կատուներին նետել սուրբ Հովհաննեսի անունով վառվող խարույկները:
Մոտավորապես մեկ դար անց ֆրանսիական Լուսավորության դարաշրջանի փիլիսոփաները սկսել են ծաղրել կատուների չար բնույթի հետ կապված կրոնական սնահավատությունը, թեպետ այդ ժամանակ էլ կատուների կյանքը ամենևին չի արեվորվել:
19-րդ դարում գիտությունն ապացուցել է, որ հիվանդությունները փոխանցվում են ոչ թե վհուկների ու սատանայի, այլ՝ մանրէների միջոցով, իսկ կատուն շատ մաքրասեր կենդանի է և շատ ուշադիր է իր անձնական հիգիենայի նկատմամբ:
Հենց այդ ժամանակներից կատվին սկսել են գնահատել ոչ միայն իր որսորդական տաղանդի, այլև նրբագեղության ու կանացիության համար (ինչպես Անտիկ դարաշրջանում):
Ներկայում կատուներին թեպետ այլևս չարի գործակից չեն համարում, սակայն սնահավատությունը կատուների հարցում շատ դժվարությամբ է մահանում. մի՞թե այսօր էլ անհաջողության նշան չի համարվում, երբ սև կատուն հատում է մարդու ճանապարհը:
