Մեկից կտրեցին, որ ինձ տան,
Իմ փայը շատացավ մտքիս մեջ,
Կորանք․․․
Խորա-մանկության ծաղր է այս կյանքը,
Պզտիկությունս է անչարահնար
Կշռոցս բեկում,
Իմ ժամանակն է ինձնից դատարկվում
Եվ դառնությունը թափվում է մեկեն,
Պարպվելուց հետո մի ցավը քիչ է,
Մի տաղը ի՞նչ է,
Թե ճոճքի վրա
Մեկից հետո ես երկրորդին թվում։
Էս ինչ անտաղանդ ու մանր ես թվում․․․Արմեն։