Հոգեվարքի տագնապ, սառած ձյունահատեր,
Փաթիլների մեջ եմ մտամոլոր, ցրիվ,
Արարչության շարքս թե մի հորձանք հատեր,
Խելքս քամին տաներ փշուր- փշուր՝ լրիվ։
Ես ասեի՝ սեր ես և ինքն ասեր՝ համակ,
Ու չթվար անհույս ուրիշ ժամանակից,
Մի զուգահեռ չափից ինձ էլ չգար նամակ,
Հրեշտակի դեմքով ուրիշ անառակից։
Սարսուռ, սրսուռ, բյուրեղ՝ վեցթևանի աստղիկ,
Շվարել է հոգիս աչքիդ բացուխուփում,
Ասդին, անդին ցրված փաթիլներն են պզտիկ
Իմ այլայլված դեմքին տրամադիր խփում։