Իմ աշնան խանձը դու ես, Բռնկվել և չեմ մարում, Ինձ բորբոք ուր էլ դնես, Անգամ քեզ չեմ հնարում։ Գյուտ անեմ, ապա ասեմ, Կամ ասեմ օր կեսօրին, Մթարն է լույսից նսեմ, Նախշագիծ՝ հագիդ շորին։ Եվ քանի գիշերն անցնի, Որ շիկնես պեծին տալով, Կակաչը սարին բացվի, Մնձրեմ հազար տարով։
|