Մի նկար ուներ կարգին Ու մի երգ ուներ տխուր, Կատվաչքի կաղ մի կարկին Եվ մի թագ, սակայն անխույր։ Եվ ինքն էր, իր եզակին, Ախհավան և եզնակին Շիլ հայացք՝ մեռնելու չափ, Բառերի թոն ու տարափ։ Մի բանի վերջ տալու պես Նկարդ էլի ջնջիր, Երգիդ մեջ՝ սերդ անծես, Եվ անխույր թագդ ցնցիր։
|