Քո թանկ ձևերին էլ սովորում եմ,
Ափկունքիդ անհարթ քարերն եմ կոկում,
Շրջանը փակում, թե բոլորում եմ,
Առանցքիդ շուրջն եմ պտտելով խոկում։
Ասում եմ վաշ-վաշ, աբրիս, աֆերիմ,
Էլ մեկը չկա քեզ պես մտերիմ,
Քանի ցերեկ է աչքերս հանիր,
Հետո մատույրիս լուռ փառաբանիր։
Ամոթ բան չկա, արևս վկա,
Եղածն ինչ էր որ, հպանցիկ նկար,
Սրա հարբածը համով էր գալիս,
Սա հո չիմացավ ոնց տրվեց խաղիս։