Հոդվածներ

Թե անց կենամ, ասես, դադրած սա գնաց,
     Այս աշխարհի վայելքներին անտեղյակ,
     Գիներբուքի սեղաններիցը հոգնած
     Ու սե՞ր ուներ, թե՞ թախծում էր իմ տեղակ,
     Հիշում ես, չէ, մթնակոլոլ մի գիշեր
     Ի ծոց ծովին խորտակեցինք թանկ հուշեր։
    
     Արև-աստվոր այս երկիրը ուրացած
     Նաղաշն էլի սեթևեթիդ էր վրձնում,
     Ժեռ քարերի կախարդանքը մոռացած,
     Եթե ապա, ապա զուր ես հարցնում,
     Լազուրի մեջ որ երկուսն են լուսաբեր,
     Արի նրանց երկրպագենք այս գիշեր։