Յոթ տարին մեկ է սիրտդ փշրվում,
Վանակնից գանգեր, բուրգեր կաթնահամ,
Գայթակղիչին դարձյալ չես փարվում,
Ինչ է թե ցավից հանկարծ չարթնանա։
Ճրագից ճրագ շվաքդ փոխում
Կարկառ ափերդ գրպանդ ես կոխում,
Մի շարժում հետո ընկած ես հողում,
Ոտքդ սոթ տվեց, իզուր ես դողում։
Եվ բարի ոգին՝ հույսը՝ հատակին,
Տառապանքից զատ, ինչ կա ցավագին,
Յոթ տարին մեկ ես արյունդ զեղում
Անհայտ ինչ մնաց՝ պարզում ես տեղում։