Չոր ու ցամաք էր շարադրանքս,
Մանր երկրորդի չնչինը ինչ էր,
Երերելի էր աղապատանքս,
Չարաբերի բոթ ձայնը թե հնչեր։
Ջղերիս քանի անհասցե գրգիռ,
Անարգական էր խոսքս պոետի,
Կուզես, սրանց էլ մեկումեջ գրկիր,
Արդյունքը նույնն է, զուր մի հերսոտիր։
Երկիրս իմ վրա տուգանք է դրել,
Անդիմակ վազքի օգուտն էլ էս էր,
Շարադիր միտքս ես հո չեմ դրժել,
Ինձ էս երկրում էլ երբեք չեն սիրել։