Մրամութի մեջ անշքացել էր գիշերավարս,
Լարվածքից ընկել, շող ու շաղոտ չէր էլ եզրալարս,
Գնամ անհոգի կույսին դարպասեմ մինչև լուսնալիր,
Թագ ու ապարոշ, պսակը հյուսեմ՝ քաղեմ խավրծիլ։
ԾԾապտուկի մուգ շրջանակի պուրպուրով շողում,
Կույսն անրջում էր, հետո մեղմորեն մազերս էր շոյում,
Աղոթքի նման տաղիս բառերն էր մտքում վերծանում
Եվ հովվի աստղը երկնքի ծիրում պարգև էր կարծում։