Հոդվածներ

     ԻՆչքան խոստումներ, օդից կախված, մնացին հենց նույն օդում:
     ԻՆչքան մարդիկ, օդից կախված, մնացին անհայտում:
     ԻՆչքան սերեր հեռացան` հենց այդ օդից, հենց այդ օդից կախվելով: ԻՆչքան մարդիկ մահացան, հենց այդ սիրո, հենց այդ սիրո պատճառով:
    
     Մենք կախվում ենք,
     Մենք կառչում ենք բառերից, որ անհետանանք մարդկանցից, Մարդկանցով կախված օդից, կառչած օդից, կախված:
    
     Ու, թվում է, անթափանց է օդը այս:
     Ու, թվում է, սերն էլ արդեն անթափանց է երկնքում:
    
     Սերը ամպ է, որ գոռում է,
     Սերը` չարիք,
     Սերը` բիրտ:
    
     Սերը օդ է:
     Առանց օդի շունչ չկա,
     Առանց օդի կյանք չկա,
     Առանց օդի սեր չկա:
     Բայց կամ ես,
     Կաս դու,
     Միայն սեր չկա, այն կախված է օդից,
     Այն սառել է երկնքւմ:
    
     Օդ կա անհայտում,
     Նույն օդն ենք մենք շնչում,
     Նույն երկնքի տակ ապրում,
     Բայց անձրևը շատ թե քիչ
     Միշտ իմ գլխին է թափվում,
     Կայծակն էլ ինձ չի խնայում:
    
     Արև չունեմ,
     Մութ է միշտ,
     Քամի չկա,
     Ցուրտ է միշտ:
    
     Ու ես կախվում հենց նույն ցրտից,
     Կախվում եմ, որ խեղդեմ ցուրտը ներսիս:
    
     Անմահ է սառնությունը ներքինիս
     Ու ես` մահկանացուս, անմահ եմ ներքինիդ:
     Ու ես` անցյալս, էլ տեղ չունեմ ներկայիդ...