Արցախի հերոս, գնդապետ Կարեն Ջալավյանին չեմ տեսել ու չեմ ճանաչել, լսել եմ միայն ընկերոջս պատմությունները, ով ծառայել է Եղնիկների 1֊ին գումարտակում, հերոսի հրամանատարության ներքո։
Միայն պատմածները բավարար էին Քյոխին հարգելու ու սիրելու համար։
Պատմել էր, որ ամուսնացած չի, ու կյանքը նվիրել է հայրենիքին, նույնիսկ արձակուրդ չի գնում, իսկ Ստեփանակերտ, մայրիկին տեսակցության, այցելում է ամսվա մեջ 2 անգամ, կիրակի օրերին։
Ամռանը սկսեցի ինֆորմացիա փնտրել Ջալավյանի մասին, պարզվեց ֆեյսբուքում պռոֆիլ ունի, նկարները տեսա, անուսնացել էր, երեխաներ ուներ։
Հուզվեցի և ուրախացա, ուրախացա իր երեխաներ ունենալու փաստից, էն փաստից որ ամբողջ կյանքը հայրենիքին նվիրած մարդը, պետք է ունենա նաև անձնական երջանկություն, ընտանիք, երեխաներ, իրանց դաստիարակի հայրենասեր ու հայրենանվեր։
Անպարտելի է Քյոխ ունեցող ազգը, իսկ էն ինչը որ կատարվել է, ժամանակավոր է, վստահ եմ մենք շատ Քյոխեր ունենք, ովքեր հետ են բերելու մեր կորսված հայրենիքը
