Ու բարձրացա՜ն երկինք, ու դարձա՜ն ամպեր
զինվոր-հոգիները
դեռ կյանք չտեսած,
Ու անձրևներ չեկա՜ն, հողը չթրջվե՜ց,
ու երկիրը շրջվեց
գլխիվայր:
Աձրևնե՜ր տեղացին մայրական աչքերից
անձրևներն էլ այդ
երկի՜նք բարձրացան,
Ծիածան բացվեց տեսքով հակառակ
զինվոր-մոր արցունք
կորի մեջ առած:
… Զենքը բա՜ց թողած զինվորի ձեռքը
արցո՜ւնքն էր սրբում
մայրակա՜ն,
Խո՜ւլ, հա՜մր դարձած մե՜ծ տիեզերքը
Ցնդե՜լ էր տեսքից այդ դաժան:
Ս. Հարությունյան