Մինչև սպասենք «սրա՜ն-նրան», թուրք շները մեզ կուտեն,
Բայց չգիտե՞ն՝ հին ոսկոր ենք-
Կոկորդներում կկանգնենք:
Իմ սուրբ Հողը, որ դարեդար քարից հաց է աճեցրել
Դղրդում է արկերի տակ-
Թուրք լեշերով է պատվել:
Հաղթելու ենք, ո՞վ չգիտի, ո՞վ է մի պահ կասկածում,
Ցա՜վը մե՛կն է՝ այդ լեշերին
Որտե՞ղ, ո՞նց ենք թաղելու:
Քաջ Զինվորիս հուժկու բազկին ո՞վ լինի որ դիմանա.
- Հարազա՜տս, դու կոտորի՛ր,
Իսկ լեշե՜րը գայլի բաժին կդառնան:
Ս. Հարությունյան