Մի ժամանակակից պոետ էր քայլում այգու ծառուղով ու քթի տակ թնկթնկում.
Դու պոե՜տ ես, իսկ ես ո՛չ,
Դու հարգված ես ամե՜ն տեղ
Իսկ ես հյո՜ւր եմ մի անկոչ:
…Հեռվում տեսավ այգու պահակին, որի ձեռքում բազմաթիվ մահաբեր սուր ատամներ ունեցող սղոց էր, որով էլ փորձում էր մի չորացած ծառ կտրել:
Պոետը վազեց դեպի պահակը, շնչակտուր վրա բերելով.
- Դու հասկանո՞ւմ ես թե ինչ ես անում, այս ծառը պահում է երկնակամարը, դա երկրի սյո՜ւնն է, եթե կտրես երկինքը կընկնի մեզ վրա:
Պահակը, որը կյանքում շա՜տ բան էր տեսել հասկացավ. որ դիմացինը խենթ-խելագար է, վախեցավ ու սղոցը թափահարելով փախավ…
…իսկ այդ նույն ծառը հաջորդ գարնանը ծածկվեց բազմաթիվ կանաչ, փարթամ տերևներով:
Գիշերը այն շա՜տ գեղեցիկ էր, հատկապես կիսալուսինը գլխին:
