Սենյակում կին էր՝ բարձրացրած ձեռքում - հախճապակե մի սկահակ:
Սենյակում տղամարդ էր՝ ոտքերի մոտ թափված վարդե՜ր, վարդերի վրա անփութորեն դրված՝ ճանապարհ ընկնելու պատրաստ մի դեղին ճամպրուկ:
Սենյակի անկյունում, ոտքերը ծալապատիկ, խորասուզված ինչ-որ մտքերով Սե՜րն էր՝ ափերով բռնած դեմքը:
Աչքերը չէին երևում:
Հախճապակե սկահակը հարվածեց բաց-կանաչագույն սալահատակին:
Հարվածի ձայնից Սերը վեր թռավ ու վախեցած նայեց շուրջը:
Բազմաթիվ ցիրուցան եղած ապակե կտորներ ադամանդների նման միլիոնավոր գունային էֆեկտներով փայլում էին:
Գեղեցի՜կ էր:
Սերը տնտղեց մարմինը՝ ո՛չ մի քերծվածք, ո՛չ մի հարված չէր ստացել:
Նորից նստեց տեղը, այս անգամ գլուխն առավ ափերի մեջ ու նորից խորազուզվեց մտքերի մեջ:
Հայացքը չէր երևում:
Երևում էր տղամարդու հարցական հայացքը:
Երևում էր կնոջ հանգիստ հայացքը:
- Քեզ թե՞յ, թե՞ սուրճ, - հարցրեց կնոջ հայացքը, ասես ոչի՜նչ չէր եղել:
- Սո՛ւրճ, գիտե՜ս, ի՞նչու ես հարցնում:
Ամեն ինչ այնքան սովորական էր թվում, կարծես թե նախաշեմին ընկած չէր ճակատագրի ձեռքերում չարչարված ներկան ու անցյալը:
Կինը սուրճի զույգ բաժակով նստեց տղամարդու կողքը:
Տղամարդը ծխախոտ վառեց.
- Ուզո՞ւմ ես:
- Չէ՜, ես ի՜մը կծխեմ, - այնքան հանգիստ ասաց, կարծես ոչ թե Սերն էր կոտրվել այլ միայն սիրո սկահակը…
- Գիտեմ որ սիրո՜ւմ ես, այնպե՜ս ինչպես ե՛ս:
Սերը, որ սենյակի անկյունում էր, չհասկացավ թե ո՞վ ասաց այդ բառերը:
Ձայնը ո՛չ տղամարդու բարիտոն էր, ո՛չ էլ կնոջ սոպրանո:
Սրտի ձա՜յն էր, ոչ մարդկային ձայնի տոնայնությամբ:
Սերը որ սենյակի անկյունում էր դեռ, հասկացավ որ ընդամենը մի թեթև վախ է տարել կոտրվող ապակու ձայնից:
«Հեռանալո՜ւ»,
«լքելո՜ւ»,
«թողնելո՜ւ» բառեր սենյակում չլսվեցին ո՛չ բարձրաձայն ո՛չ էլ հայացքներով:
Չլսվեցին նաև «մնա՜», «մնա՞մ» անհեթե՜թ, անիմաստ, ո՛չ տրամաբանական բառերը:
Սենյակի հատակին թափված վարդե՜ր էին, հախճապակու կտորնե՜ր և ճանապարհ ընկնելու համար մի անպիտա՜ն ճամպրուկ:
Սենյակի անկյունում, մոր արգանդում կծկված երեխայի նման, հանգի՜ստ քնած էր Սերը:
Տրամաբանական չէր բառերով կամ հայացքով պահել մեկին, որի սիրտը քո սրտով ամուր բռնել ու ո՛չ մի գնով բաց չես թողնի:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
