Ֆրանսիական Մեծ հեղափոխության ականավոր առաջնորդներից մեկը՝ Ժորժ Դանտոնն ու իր մի շարք համախոհներ, հեղափոխությունից հինգ տարի անց՝ 1794 թվականին, դատապարտվում են մահապատժի: Նրանք դավաճանել էին հեղափոխության գաղափարներին, թաղվել էին կոռուպցիայի մեջ, մտերմացել էին նախկինների առանձին ներկայացուցիչների հետ և ցոփ կյանք էին սկսել վարել:
Արդ, 1794 թվականի ապրիլին Դանտոնին ու նրա համախոհներին բարձրացնում են կառափնարան, որտեղ նրանց գլխատելու էին մահապատժի նորաստեղծ գործիքի՝ գիլյոտինի միջոցով: Հեղափոխական տեռորի տարիներին մահապատժի ենթարկվածների գլուխները ցուցադրել են ամբոխին, ապա նետել են կառափնարանի մոտ դրված մեծ զամբյուղը, իսկ օրվա մահապատիժներն ավարտելուց հետո զամբյուղի պարունակությունը թաղել են:
Այդ օրն առաջինը կառափնարան են բարձրացնում Դանտոնի ամենամոտ ընկերոջը՝ Էրո դը Սեշելին: Սա վերջին պահին ուզում է ողջագուրվել Դանտոնին, բայց ժանդարմներից մեկը թույլ չի տալիս: Այդժամ հպարտ Դանտոնը հետևյալ նախադասությունն է որոտաձայն նետում ժանդարմի երեսին.
«Տխմա՛ր: Դու չե՛ս կարողանալու խոչընդոտել, որ մեր գլուխները զամբյուղում ողջագուրվեն»:
