Հոդվածներ

Ինձ ներեք, թե որ շատ եմ թերացել,
     Որ խռովել եմ հողմերից բազում,
     Ես սովոր էի մեղմիկ հովերին,
     Բիրտ քամիներից շատ էի նազում։

Ինձ ներեք, որ ես տեսել եմ հաճախ,
     Երբ հոգին պիտի աչքս կուրացներ,
     Համրացել եմ ես այն ստի առաջ,
     Որ ճշմարիտը պիտի ուրացներ։
    
     Ու հեռացել եմ ես հաճախ անբառ,
     Մաքրել ինձ բերող ամե~ն _ամե~ն հետք,
     Իսկ ես ձեզ ներեմ լոկ նրա համար,
     Որ դուք չիմացաք, թե ինչ էր ինձ պետք...
    
    

Արմանուշ Գրիգորյան