2-3 տարեկան փոքրիկին խնամելիս ամենահիասթափեցնողն այն է, որ նա չի լսում մեր ասածները։Երբևէ հետաքրքրվել ե՞լ եք թե ինչու երեխան անտեսում մեր արգելքները։պարզաբանումը մեկն է։Փոքրիկների ուղեղը ավելի շատ է կիրառում պատկերներ քան մեծահասակինը։
Երբ մենք ասում ենք․ «Մի
՛վազիր» , պատկերը, որ ստեղծվում է երեխայի ուղեղում դա վազելն է։Այն հանգամանքը, որ մենք դրանում ավելացնում ենք ժխտում․ «մի
՛․․․» կամ «չ» այնքան էլ չի օգնում։Արդյունքում երեխաներն անում են այն ինչ մենք ցանկանում էինք չանել։Փոքրիկներն իհարկե դա դիտմամբ չեն անում։Դա ավելի շատ նրանց գլխուղեղի գործունեության բնական հետևանքն է։Իրավիճակը ճտկելու միշտ կա․փոխարինենք ժխտական խոսքը դրական արտահայտություններով։
Օրինակ՝Մի
՛վազի - խնդրում եմ քայլիր
Մի
՛ բղավիր-խնդրում եմ ցածր խոսիր և այլն։Սրանք օրինակներ են, որը մեկ անգամկիրառելուց հետո մենք կտեսնենք, որ կարող ենք բացասական արտահայտությունները փոխարինել դրականով։ Սիրալիր լինենք մեր երեխաների հետ, նրանք մեր անփոխարինելի հարստությունն են։
/Նյութը պատրաստեցի ծնողավարման ուղեցույցների հիման վրա/
