Հոդվածներ

Եկար վարար անձրևի պե՜ս

Ու ամե՜ն ինչ խառնեցիր,

«Ամեն ինչ» -ը ծա՜ռ ու թուփ չէր՝

Սի՜րտս էր, հոգի՜ս,

Իմացի՛ր:

Եկար վայրի արևի պե՜ս

Ու ամե՜ն ինչ այրեցիր,

«Ամեն ինչ» -ը բա՜կ ու տուն չէր՝

Շուրթե՜րս էին

Իմացի՛ր:

Եկա՜ր, ասե՜ս մի սուրբ պատկեր՝

Հոգո՜վ, սրտո՜վ, պայծա՜ռ, ջի՜նջ,

Երբ մերկացար ձեռքերիս մեջ

Ես մոռացա՜

Ամե՜ն ինչ:

Եկար Տիրոջ զավակի պե՜ս,

Սե՜ր քամեցիր քար սրտից,

… Ու հեռացա՜ր վայրկյանի պես,

Բա՜յց… մնացի՜ր

«Ամե՜ն ինչ»: