Հոդվածներ

    
    
     Տանթողիկ ծափիդ մեռնեմ, էն դողդոջ ափիդ մեռնեմ,
     Անընդել չափիդ մեռնեմ, ցավ տարած տափիդ մեռնեմ,
     Քո անուշ տեսքին մեռնեմ, էս անտեր երկրիս վրա
     Խինձ ու սինձ, դեղին գռզի․․․ Էն կաթիդ համը չառա։
     Սրսուռդ ինձ է բռնել, անշփոթ հոգուդ մեռնեմ,
     Թե հատ-հատ՝ սև ու ճերմակ, մազերիդ բույրին մեռնեմ,
     Դափն առած տաղ էլ կասեմ աշխարհքիս լավ ու վատից,
     Ասա ինձ, ինձ ո՞նց զատեմ ցավասույզ իմ հավատից։