Քունքի զարկի պես համաչա՜փ
Մեկ մոտենո՜ւմ ենք քեզ, մե՛կ էլ հեռանում,
Փաստորեն ստացվում է մի կարճ Ճանապարհ,
Որը ո՛չ մի կերպ չե՛նք հաղթահարում:
*
Կյանքը դահի՜ճ է, ստիպո՜ւմ է սողալ,
Դո՜ւրս գալ իր կացնի հարվածի տակից,
Բայց մենք ո՜տք ունենք, չգիտե՜նք սողալ
Եվ ամե՜ն նյարդով կախված ենք կյանքից:
Կյանք-դահիճ խնդրո՜ւմ ենք դիմակդ հանի՛ր,
Ուզո՜ւմ ենք աչքերդ տեսնել,
Ինչո՞ւ է դիմակդ մի տեսակ կարմիր-
Մեզ թվո՜ւմ էր, որ պե՛տք է սև լիներ:
Մեր ձեռքում ճաքած գա՜վ է հայտնվել,
Հոգու մածուցի՜կ, թո՜ւնդ գինով լցված,
Արդեն սկսել ենք կարմիրը ատել-
Մեր երազների արյունով հարբած:
Քունքի զարկի պես դողո՜ւմ են ձեռքներս,
Մեկ մոտենո՜ւմ ենք, մե՛կ էլ հեռանում,
Կյա՜նք, քո կացնի տակ սիրե՜լ ենք, սիրո՜ւմ ենք,
Բայց ձուլված ենք մնում դատարկում:
*
Ների՜ր ընթերցող, հարբե՜լ եմ մի քիչ՝
Սեփական հոգուս ծո՜ւծքն եմ կուլ տվել,
Մի դա՜ռը լերդուկ է, որ իմ կոկորդից
Չե՛մ կարողանում
Ո՛չ մի կերպ հանել:
