Ծանր ճակատագի՜րը
սթափեցնում է մարդուն՝
դարձնում առավել խորհո՜ւն,
մտածող էա՜կ
ու թեթևանո՜ւմ է մարդն իր իսկ աչքում,
իսկ ուրիշների՜ն թվում է դժբախտ:
Ծանր ճակատագի՜րը
դա դժբախտությո՛ւն չէ՝
դա փորձությո՜ւն է՝
անգին մի ընծա՜,
որից բաժանվել մեկ ցանկանո՜ւմ ես,
մեկ չե՛ս ցանկանում բաց թողնել նրան:
Ծա՜նր է, թե թեթև՜ - դա քո՛նն է միայն՝
արյան պես անգի՜ն, հարազա՜տ,
Ա՜խ, ո՞ւր էր թե հոգի՜ն ճակատագրի պես
Կշի՜ռ ունենար…