Հոդվածներ

Երբ աշխարհն այս կապը կտրեց
     Փախս տալով իր չվագծից,
     Շշմած գինուց միտքը թմրեց,
     Մարդը հոգնեց նվագածից։

Անունակին շնորհ բերող
     Տասնաղի են սանթուր ու թառ,
     Հուռութի պես սրտեր գերող,
     Հոգու չափով՝ հույզ, թե քանքար։

Ինդո՞ր ես, ծո, մա՞րդ մնացիր
     Զմայլ սիրո առուփախում,
     Տողատակին մի մանրացիր,
     Ծերպերին է լույսը կաթում։