Սովորել եմ առանց քեզ ապրել-
Սկզբից դժվա՜ր էր,
Հետո՝ առավել,
Նույնիսկ եկավ տխո՜ւր մի պահ,
Որ թվա՜ց թե
Ապրել չկա՛ առանց քեզ:
Պա՜հը պահի վրա կուտակվեց
Ու մի օ՜ր էլ
(չէի ասի թե գեղեցի՜կ)
Այդ պահերի գումարումի՜ց
Մեջս ի՜նչ-որ բան պայթեց…
Ասե՜ս քանդվեց,
Ասե՜ս փլվեց
Տարիներով կառուցված
Քնքո՜ւշ ու նուրբ մի աշխարհ-
Առաջացավ անթափանցիկ
Զգացմունքի մի պատվար,
Մի կողմում ե՜ս, մի կողմում դո՜ւ-
Մեր միջև մի անջրպե՜տ,
Ես՝ սովորս խարխափելու,
Դու՝ չգիտե՜մ թե ինչպես:
Խարխափելը դարձավ ապրե՜լ
Կամ խաբում եմ կսկիծից,
Թե վաղո՜ւց եմ սովորել
Ապրե՜լ առանց ի՛նքս ինձ…