Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

№15 ՍԻՈՆԱԿԱՆ ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

15:10, երկուշաբթի, 22 հուլիսի, 2019 թ.
№15 ՍԻՈՆԱԿԱՆ ԱՐՁԱՆԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

Նույնօրյա համաշխարհային հեղաշրջում։
     Մահապատիժները:
     Գոյ-մասոնների ապագա ճակատագիրը:
     Իշխանության առեղծվածային խորհրդավորությունը: Մասոնական օթյակների բազմացումը:
     Իմաստունների կենտրոնական կառավարումը: «Ազեֆականությունը»:
     Մասոնությունը, որպես բոլոր գաղտնի կազմակերպությունների ղեկավար:

Հանրային հաջողության նշանակությունը:
     Կոլեկտիվիզմը:
     Զոհերը:
     Մասոնների մահապատիժները:
     Օրենքի և իշխանության հեղինակության անկումը:
     Նախաընտրյալությունը:
     Ապագա գահակալության օրենքների հակիրճությունն ու պարզությունը:
     Հնազանդությունը՝ վերադասին:
     Միջոցներ՝ ընդդեմ իշխանության չարաշահման:
     Պատժի դաժանությունը:
     Դատավորների սահմանային տարիքը:
     Դատավորների և իշխանության ազատականությունը: Համաշխարհային փողը:
     Մասոնության բացարձականությունը:
     Վճռաբեկության իրավունքը:
     Իշխանության ապագա «տիրակալի» նահապետական «տեսքը»: Տիրակալի աստվածացումը:
     Ուժեղի իրավունքը, որպես միակ իրավունք:

Իսրայելական թագավորը որպես աշխարհի նահապետ:

Նույնօրյա համաշխարհային հեղաշրջում։
     Երբ մենք վերջապես ու անդառնալիորեն գանք գահակալության՝ ամենուր միևնույն օրվա համար նախապատրաստած պետական հեղաշրջումների օգնությամբ, վերջնականապես անօգուտ ճանաչված բոլոր պետութուններում (մինչ այդ կարող է և շատ ժամանակ անցնի, միգուցեև մի ողջ դար), կջանանք որ մեր դեմ դավադրություններ չնյութվեն։ Դրա համար, մենք անգթորեն մահապատժի կենթարկենք բոլորին, ով մեր գահակալությունը կդիմավորի զենքը ձեռքին։

Մահապատիժները:
     Ցանկացած որևէ նոր գաղտնի կառույցի ստեղծում նույնպես մահապատժի կարժանանա, իսկ ներկայիս գոյություն ունեցողները, որոնք մեզ հայտնի են, ծառայել ու ծառայում են մեզ՝ կլուծարենք և կարտաքսենք Եվրոպայից, դեպի մյուս աշխարհամասեր։

Գոյ-մասոնների ապագա ճակատագիրը:
     Այսպես կվարվենք նաև մասոն դարձած այն գոյերի հետ, որոնք չափազանց շատ գիտեն, իսկ նրանք, ում մենք ինչ-ինչ պատճառներով ներում կշնորհենք, վտարվելու մշտական վախի մեջ կապրեն։ Մենք օրենք կհռչակենք, ըստ որի, բոլոր գաղտնի կառույցների նախկին անդամները ենթակա են արտաքսման՝ կառավարման կենտրոն հանդիսացող Եվրոպայից: Մեր կառավարության որոշումը կլինի վերջնական և անբեկանելի:

Իշխանության առեղծվածային խորհրդավորությունը:
     Գոյերի հասարակություններում, ուր մենք խորը արմատավորել ենք երկպառակտումն ու բողոքավորությունը, կանոնավոր կարգեր հաստատելը հնարավոր կլինի միայն դաժան միջոցներով, ինչը նաև կապացուցի մեր անսասան իշխանությունը. չարժե ուշադրություն դարձնել ապագա բարօրության համար մատուցվող զոհերին: Բարօրության հաստատումն է (թեկուզ նույնիսկ զոհաբերությունների գնով), ցանկացած կառավարման պարտվորությունը, որը գիտակցում է, թե ոչ միայն արտոնություններում, այլ նաև պարտականություններում է կայանում իր լինելիությունը։ Կառավարման անսասանության համար կարևորագույն խնդիրը՝ հզորության լուսապսակի ամրապնդումն է, իսկ այդ լուսապսակը նվաճվում է միայն իշխանության փառահեղ անսասանությամբ, ինչը կունենար անձեռնամխելիության հատկանիշներ՝ Աստծուց ընտրված լինելու խորհրդավոր հիմնավորումներով:
     Մինչև վերջին ժամանակները այդպիսին էր ռուսական ինքնակալությունը՝ աշխարհում մեր միակ լուրջ թշնամին, եթե չհաշվենք Պապությունը (նկատի ունի՝ Վատիկանի իշխանությունը): Հիշենք հետևյալ օրինակը, երբ արյունով հեղեղված Իտալիան՝ նույն այդ արյունը թափած Սուլլայի մի մազին անգամ չդիպավ. իր հզորության համար Սուլլան աստվածացվում է՝ իր իսկ կողմից խոշտանգված ժողովրդի կողմից, իսկ նրա քաջարի վերադարձը Իտալիա՝ դասում նրան անձեռնամխելիների շարքում .․. Ժողովուրդը չի դիպչում է նրան, ով հիպնոսացնում է սեփական քաջությամբ ու ոգու զորությամբ:

Մասոնական օթյակների բազմացումը:
     Իսկ մինչ այդ, մինչ մեր գահակալությունը, մենք ընդհակառակը, կստեղծենք և կբազմացնենք ֆրանկմասոնյան օթյակները աշխարհի բոլոր երկրներում, ներքաշելով բոլոր նրանց, ովքեր կարող են դառնալ կամ արդեն դարձել են ականավոր գործիչներ, քանի որ այդ օթյակներում կլինեն հիմնական տեղեկատվության ու ազդեցության միջոցները։

Իմաստունների կենտրոնական կառավարումը:
     Այդ բոլոր օթյակները մենք կկենտրոնացնենք միայն մեկի, այլոց համար անhայտ, և միայն մեզ հայտնի օթյակի ղեկավարման ներքո, որը բաղկացած կլինի մեր իմաստուններից։ Օթյակները կունենան իրենց ներկայացուցիչը, ով իրենով կպատնեշի մասոնական վերոհիշյալ ղեկավարությանը և ումից մնացյալը կիմանան գաղտնաբառերն ու ծրագրերը։ Այդ օթյակները կլինեն բոլոր հեղափոխական և ազատական տարրերի հանգուցակետը։ Դրանցում ներգրավված կլինեն հասարակության բոլոր խավերը։ Ամենագաղտնի քաղաքական մտահղացումները մեզ հայտնի կլինեն և կգտնվեն մեր ղեկավարութան տակ, իրենց ծագման առաջին իսկ օրից:

«Ազեֆականությունը»:
     Այդ օթյակների անդամների թվում կլինեն գործակալներ, համարյա բոլոր ազգային ու միջազգային ոստիկանական կառույցներից, քանի որ դրանց ծառայությունն անփոխարինելի է մեզ համար այն առումով, որ ոստիկանությունը կարող է ոչ միայն հաշվեհարդար տեսնել ըմբոստների հետ, այլ նաև կոծկել մեր գործողությունները, դժգոհությունների համար նախադրյալներ ստեղծել և այլն․․․ (ազեֆականություն» – նշումը՝ Ս. Նիլուսի):

Մասոնությունը, որպես բոլոր գաղտնի կազմակերպությունների ղեկավար:
     Գաղտնի կառույցներին սովորաբար մեծ հաճույքով անդամագրվում են շահախարդախները, աթոռամոլները և առհասարակ, հիմնականում թեթևամիտները, որոնց հետ դժվար չի լինի գործ ունենալը և նրանց միջոցով գործի գցելու մեր նախագծած մեքենայի մեխանիզմը… Եթե այս աշխարհը խառնակվի, կնաշանակի որ մեզ էր պետք այն խառնշտորել, որպիսի խաթարեինք նրա չափազանց մեծ համերաշխությունը․․․ Եթեորևէ տեղ ինչ որ դավ նյութվի, ապա դրա գլխավորը կլինի ոչ այլ ոք, քան մեր հավատարիմ ծառաներից մեկը։ Բնականաբար, մենք և ոչ այլ մեկը կառաջնորդի մասոնական գործողությունները, քանի որ գիտենք թե ուր ենք տանում, գիտենք ցանկացած գործողության վերջնական նպատակը, մինչդեռ գոյերը ոչնչից տեղյակ չեն, նույնիսկ՝ անմիջական արդյունքից․ նրանք սովորաբար մեծամտանում են՝ պահի հաշվարկով տրվելով եսասիրությունը բավարարելու հաճույքին՝ մտածվածն իրագործելու կապակցությամբ, չնկատելով անգամ, որ սույն գաղափարն իսկ իրենց նախաձեռնությունը չէ, այլ մեր կողմից է ներշնչված…

Հանրային հաջողության նշանակությունը:
     Գոյերն օթյակներ են մտնում հետաքրքրասիրությունից դրդված, կամ հուսալով, որ դրանց միջոցով կհասնեն հանրային կերակրամանին, ոմանք էլ որպեսզի հնարավորություն ունենան հանրության առջև սեփական անհիմն ու անիրականանալի երազանքները բարձրաձայնել․ նրանց փափագն է հաջողության զգացողությունն ու ծափահարությունները, ինչի առամուվ, մենք միշտ շռայլ ենք։ Հենց դրա համար էլ մենք տալիս ենք նրանց այդ հաջողությունը, որպեսզի հետո օգտվենք դրա ծնած ինքնահրապուրանքից, ինչի շնորհիվ էլ մարդիկ աննկատելիորեն յուրացնում են մեր ուսմունքը, առանց զգուշանալու դրանից, լիակատար վստահությամբ, որ սեփական անսխալականությունն է մտքեր հեղինակում, իսկ օտար մտքեր արդեն չի կարող ընկալել… Պատկերացնել անգամ չեք կարող, թե ինչպես կարելի է գոյերից ամենախելացիներին անգամ, հասցնել անգիտակից միամտության, թույլ տալով ինքնազմայլվել, և միևնույն ժամանակ որքան դյուրին է վհատեցնել նրան մի չնչին անհաջողությամբ, թեկուզ ծափերի դադարով, հասցնելով նրան ստրկական հնազանդության հանուն հաջողությունը վերականգնելու… Որքան որ մենք արհամարհում ենք հաջողությունը հանուն սեփական ծրագրերի իրագործման, նույնքան գոյերը պատրաստ են զոհաբերել ցանկացած ծրագիր, միայն թե հաջողության հասնեն: Նրանց այս հոգեբանությունը, բավականաչափ հեշտացնում է մեր խնդիրը՝ նրանց ուղղորդելու հարցում։ Այդ վագրերը ոչխարի հոգի ունեն, իսկ նրանց գլուխներում՝ քամին է սուլում: Մենք նրանց նստեցրինք՝ համայնական սիմվոլիկ միավորի կողմից մարդկային անհատականության կլանման, երևակայական ձիուկի թամբքին:

Կոլեկտիվիզմը (համայնականությունը):
     Նրանք դեռ գլուխ չեն հանել ու չեն էլ հանի այդ մտքից, որ նման ձևակերպումը խաբկանք է, որն հակասում է բնության ամենահիմնական օրենքին, որն աշխարհի արարման օրից ստեղծեց՝ մնացյալին չնմանվող միավորը, հենց անհատականության նպատակով…
     Եթե մենք ի զորու եղանք հասցնել նրանց նման կույր անմտության, ապա դա չի հանդիսանո՞ւմ վառ ապացույց, թե որպես մարդկային՝ որքան թերահաս է գոյերի ուղեղը մերի հետ համեմատած: Հենց սա է, մեր հաջողության հիմնական երշախիքը:

Զոհերը:
     Որքան խորաթափանց էին մեր հնագույն իմաստունները, երբ ասում էին, թե լուրջ նպատակի հասնելու համար՝ պետք չէ վարանել ամենատարբեր միջոցներից և հաշվել այդ նպատակի համար զոհաբերվածների քանակը…Մենք չենք հաշվել անասնական սերմից առջացած գոյ-զոհերի քանակը և չնայած որ յուրայիններին էլ ենք զոհաբերել, բայց այսօր աշխարհում նրանց այնպիսի դիրքի ենք հասցրել, որի մասին նրանք նույնիսկ երազել չէին կարող: Յուրայիններից տված համեմատաբար փոքրաքանակ զոհերի գնով՝ կործանումից փրկեցինք մեր ժողովրդին…

Մասոնների մահապատիժները:
     Մահը՝ ցանկացած մեկի անխուսափելի վերջաբանն է։ Լավ է մոտեցնել նրանց վերջաբանը՝ ովքեր խանգարում են մեր գործին, քան թե մերոնց, մեր՝ այդ գործի հեղինակողների: Մենք մասոններին այնպես ենք մահապատժի ենթարկում, որ բացի եղբայրներից, ոչ ոք նույնիսկ կասկածել չի կարող, անգամ իրենք՝ զոհերը։ Երբ դա անհրաժեշտություն է, նրանք բոլորն էլ մահանում են այնպես, ասես թե մի սովորական հիվանդությունից… Իմանալով սա, եղբայրներն իրենց հերթին, նույնիսկ չեն համարձակվում հակադրվել։ Նմանօրինակ մեթոդներով, մենք մասոնության միջավայրից ի սպառ արմատախիլ արեցինք մեր կարգադրությունների դեմ ուղղված բողոքները: Գոյերին ազատականություն քարոզելով, մենք միևնույն ժամանակ, մեր ժողովրդին և գործակալներին պահում ենք անխոտոր հնազանդության պայմաններում:

Օրենքի և իշխանության հեղինակության անկումը:
     Մեր ներգործության արդյունքում, գոյերի օրենքների գործածումը կրճատվել է մինչև նվազագույնի: Օրենքները հեղինակազրկվել են, մեր կողմից այդ ոլորտ ներմուծած ազատական (լիբերալ) մեկնաբանությունների շնորհիվ։ Կարևորագույն քաղաքական և սկզբունքային գործերում ու հարցերում, դատարանները որոշումներ են կայացնում ըստ մեր պատվիրածի, ամեն ինչ դիտարկում այն լույսի ներքո, ինչով մենք ենք պարուրել գոյերի վարչակազմին, իհարկե դրածո անձանց միջոցով, որոնց հետ մենք իբր առնչություն չունենք՝ լրատվական միջոցներով արտահայտած կարծիքներով կամ այլ ճանապարհով … Նույնիսկ օրենսդիրներն ու բարձրագույն վարչակազմը, կուրորեն ընդունում են մեր խորհուրդները: Գոյերի զուտ բնազդային միտքը, ունակ չէ դիտարկելու և վերլուծելու, առավել ևս կանխատեսելու այն, թե դեպի ուր կհասցնի՝ հարցի տվյալ դրվածքը։

Նախաընտրյալությունը:
     Մերոնց ու գոյերի մտածողության այս տարբերության մեջ, կարելի է պարզ տեսնել ընտրյալության ու մարդկայնության դրոշմը՝ ի տարբերություն գոյերի բնազդային կենդանական մտքի։ Նրանք նայում են, բայց չեն տեսնում և չեն հնարում (եթե հնարում են ապա միայն նյութեղեն իրեր): Այս ամենից պարզ է, որ բնությունն ինքն է նախանշել մեզ համար՝ աշխարհը կառավարելու և տիրելու առաքելությունը։

Ապագա գահակալության օրենքների հակիրճությունն ու պարզությունը:
     Երբ վրա կհասնի մեր բացահայտ կառավարման ժամանակը, նրա բարօրությունը դրսևորելու ժամանակը, մենք կփոփոխենք բոլոր օրենսդրությունները, մեր օրենքները կլինեն հակիրճ, պարզ, հաստատուն, առանց ավելորդ մեկնաբանությունների, այնպիսիք, որ ցանկացած մեկն ունակ կլինի դրանք հստակ իմանալու։

Հնազանդությունը՝ վերադասին:
     Գլխավոր ուղղվածությունը, որը դրանցում ընդգծված կերևա՝ բարձրագույն աստիճանի հասցրած, հնազանդությունն է վերադասին։ Այդժամ ցանկացած չարաշահում կվերանա՝ բարձրագույն իշխանության ներկայացուցչի առջև, անխտիր բոլորի պատասխանատվության շնորհիվ։

Միջոցներ՝ ընդդեմ իշխանության չարաշահման:
     Այս վերին ատյանից ավելի ցածր մակարդակում կատարվող չարաշահումները կպատժվեն այնպիսի դաժանությամբ, որ ցանկացած մեկի մոտ կկորի սեփական ուժերը փորձարկելու ախորժակը։ Մենք ուշի ուշով կհետևենք վարչակազմի յուրաքանչյուր քային, որից կախված կլինի պետաական մեքենայի ընթացքը, քանի որ այդ ասպարեզում տեղ գտած սանձարձակությունը՝ անկարգապահություն է ծնում ամենուր․ անօրենության կամ չարաշահման որևէ դեպք չի մնա առանց՝ մնացյալի համար օրինակ հանդիսացող պատժի։

Պատժի դաժանությունը:
     Պարտակչությունը, վարչակազմի աշխատակիցների շրջանում համերաշխ թողտվությունը, այս ամենը կանհետանա՝ առաջին իսկ ցուցադրական խիստ պատիժներից հետո: Մեր իշխանության լուսապսակը, նրա բարձր հեղինակությունը պահանջում է նպատակային, այսինքն դաժան պատժամիջոցներ՝ հանուն անձնական շահի կատարած նվազագույն զանցանքի դիմաց, :
     Տուժյալը, հնարավոր է և ոչ իր մեղսավորության չափով, կդառանա վարչարարական մարտադաշտում ընկած զինվոր, ի նպաստ Իշխանության, Սկզբունքի և Օրենքի, որոնք թույլ չեն տա որևէ շեղում հանրային ճանապարհից դեպի անձնական, հենց այդ հասարակական անվակառքը ղեկավարողների կողմից։ Օրինակ, մեր դատավորները կիմանան, որ ցանկանալով հպարտանալ հիմար գթասրտությամբ, նրանք խախտում են արդարադատության մասին օրենքը, որը ստեղծված է՝ թույլ տված զանցանքների համար, մարդկանց որպես օրինակելի խրատ պատժելու, այլ ոչ թե դատավորի հոգևոր որակները ցուցադրելու … Այդ որակները տեղին է ցուցադրել անձնական կյանքում, այլ ոչ՝ հանրային դաշտում, որն իրենից ներկայացնում է մարդկային կյանքի դաստիարակչական հիմքը։

Դատավորների համար սահմանային տարիքը:
     Մեր դատական անձնակազմը կծառայի 55-ամյա տարիքից ոչ ավելի, նախ որովհետև տարեցները համառորեն կառչած են կանխակալ կարծիքներից և պակաս ունակ՝ ենթարկվելու նոր կարգադրություններին, և երկրորդը, այդ կերպ հնարավորություն կունենանք հասնելու անձնակազմի ճկուն տեղափոխելիությանը, որն այդպես ավելի հեշտ կճանաչվի մեր ճնշման տակ. ով կցանկանա երկար մնալ իր տեղում, դրան արժանանալու համար ստիպված կլինի կուրորեն հնազանդվել:

Դատավորների և իշխանության ազատականությունը:
     Ընդհանրապես, մեր դատավորներին կընտրենք միայն այն միջավայրից, ուր քաջ գիտակցում են, որ իրենց դերը դաժանորեն պատժելն ու օրենքները կիրառելն է, այլ ոչ պետական դաստիարակչական ծրագրի հաշվին ազատականության դրսևորման մասին երազելը, ինչպես ներկայումս պատկերացնում են գոյերը… Տեղափոխման ձեռնարկը կնպաստի նաև ծառայողների աշխատակցական միասնության խարխլմանը և բոլորին կշաղկապի կառավարության շահերին, որից կախված կլինի նրանց հետագա ճակատագիրը:
     Դատավորների երիտասարդ սերունդը կդաստիարակվի այնպիսի չարաշահումների՝ անթույլատրելիության դիրքորոշմամբ, որոնք հնարավոր է խախտեին մեր հպատակների միջև կայացող փոխհարաբերությունների սահմանված կարգը։
     Ներկայիս գոյերի դատավորները ներողամտություն են դրսևորում տարատեսակ հանցագործությունների հանդեպ, պատկերացում իսկ չունենալով սեփական կոչումի մասին, որովհետև դատավորներին պաշտոնի նշանակող ներկայիս կառավարիչները, չեն հոգում ներշնչելու նրանց՝ պահանջվող գործի իմացության ու պարտքի զգացումի կարևորությունը։ Ինչպես կենդանին է իր ձագերին որսի բաց թողնում, նույնպես և գոյերն են իրենց զավակներին շահութաբեր աշխատատեղեր տալիս, չմտածելով բացատրելու՝ թե ինչի համար են դրանք ստեղծված։ Դրանից է որ նրանց կառավարումը փլուզվում է սեփական ուժերով, հենց սեփական վարչակազմի գործողություններից։
     Այդ գործողությունների արդյունքի բերված օրինակով, ևս մի դաս քաղենք մեր կառավարման համար։
     Մեր կառավարման բոլոր կարևոր ռազմավարական դիրքերից, որոնցից կախված է մեր հասարակական կարգին ծառայողների դաստիրակությունը, մենք արմատախիլ կանենք ազատականությունը։ Այդ դիրքերին կհասնեն միայն նրանք, ովքեր մեր կողմից դաստիարակված կլինեն վարչական կառավարման համար:

Համաշխարհային փողը:
     Հնարավոր դիտողությանը, թե հին ծառայողների աշխատանքից ազատումը թանկ կնստի գանձարանի վրա՝ կասեմ. նախ, որ նրանց համար նախօրոք կգտնեն մասնավոր ծառայություն՝ կորցրածի փոխարեն, իսկ երկրորդը՝ նկատեմ, որ մեր ձեռքերում կենտրոնացված կլինեն ամբողջ համաշխարհային փողը, հետևաբար, մեր կառավարությունը չէ, որ պետք է վախենա թանկությունից:

Մասոնության բացարձականությունը:
     Մեր միահեծանությունը (աբսոլյուտիզմ) հետևողական կլինի ամեն ինչում, ուստի իր յուրաքանչյուր վճռի մեջ, մեր հզորագույն կամքը կլինի հարգված ու անառարկելիորեն իրագործվող, այն կարհամարի ցանակցած տրտունջ, ցանկացած դժգոհություն, արմատախիլ անելով դրանց յուրաքանչյուր դրսևորում որևէ գործողության մեջ` դաս ծառայող պատժի միջոցով:

Վճռաբեկության իրավունքը:
     Մենք կլուծարենք վճռաբեկ իրավունքը, որը կանցնի բացառապես մեր տնօրինության տակ՝ կառավարողի տիրապետմանը, քանի որ մենք չենք կարող թույլ տալ, որ ժողովրդի մոտ նույնիսկ կարծիք առաջանա, թե մեր նշանակած դատավորների կողմից՝ սխալ վճիռ է կայացվել։ Եթե նույնիսկ ինչ որ նմանատիպ բան տեղի ունենա, ապա մենք ինքներս կբեկանենք այդ վճիռը, սակայն, այնպիսի մի օրնակ ծառայող պատժի ենթարկելով դատավորին՝ իր դերի ու պարտքի թերըմբռնման համար, որ նման դեպքեր այլևս չեն կրկնվի…
     Կրկնում եմ, մենք տեղյակ ենք լինելու մեր վարչակազմի կատարված բոլոր քայլերից, որն էլ մշտապես պետք է հետևել, որպեսզի ժողովուրդը մեզնից գոհ լինի, քանի որ նա իրավունք ունի լավ կառավարողից՝ լավ պաշտոնյա պահանջելու…

Իշխանության ապագա «տիրակալի» նահապետական «տեսքը»:
     Մեր կառավարումը նահապետական տեսք կունենա՝ հայրական հոգատարություն մեր Տիրակալի կողմից: Ժողովուրդը գիտե և հպատակները կտեսնեն ի դեմս նրա՝ հորը, հոգ տանող ամեն մի կարիքի, ամեն մի գործողության, ամեն մի փոխհարաբերության մասին, լինի դա միմյանց միջև, թե նրանց ու կառավարողի։

Տիրակալի աստվածացումը:
     Եվ այդժամ արդեն, նրանք կհամակվեն մտքով, որ անհնար է լինել առանց այդ հոգատարության ու ղեկավարման, եթե ցանկանում ես ապրել խաղաղ և հանգիստ պայմաններում, որ նրանք ընդունում են մեր կառավարողի տիրակալութունը՝ աստվածացմանը մոտ ակնածանքով, հատկապես երբ համոզվեն, որ պաշտոնյաները տեղերում չեն փոխում տիրակալի իշխանությունը սեփականով, այլ լոկ կուրորեն իրականացնում են նրա հրահանգները։ Նրանք ուրախ կլինեն, որ մենք ամեն ինչ կարգավորել ենք նրանց կյանքում, ինչպես վարվում են խելացի ծնողները՝ որոնք ցանկանում են դաստիարակել իրենց երեխաներին լսող ու պարտքի զգացուղությունով։ Քանզի ազգերը, մեր քացաքականության գաղտնիքների առնչությամբ հավետ անչափահաս երեխաներ են, նույն կերպ, ինչպիսին էին նրանց կառավարիչները..․

Ուժեղի իրավունքը, որպես միակ իրավունք:
     Ինչպես տեսնում եք, ես մեր բռնատիրությունը (դեսպոտիզմը) հիմնավորում եմ իրավունքով ու պարտականությանմբ․ պարտականությունների կատարումը պարտադրող իրավունքը, ուղիղ պարտավորությունն է կառավարության, որն իր հպատակների հայրն է հանդիսանում։ Այն ունի ուժեղի իրավունք, որպեսզի օգտվի դրանից ի բարօրություն մարդկությանը․ իր բնական-նախասհմանված կարգին՝ հնազանդությանն ուղղորդելուն։ Աշխահում ամեն ինչ հնազանդվում է, եթե ոչ մարդկանց, ապա հանգամանքներին կամ սեփական բնույթին, ամեն դեպքում իրենից ավելի ուժեղին։ Արդ ինչո՞ւ չլինենք այդ ուժեղագույնը, հանուն բարիքի։
     Մենք պարտավոր ենք առանց երկմտանքի զոհաբերել առանձին անհատների՝ հաստատված կարգը խախտողներին, քանզի չարի օրինակելի պատիժի մեջ է հենց կայանում, մեծագույն դաստիարակչական խնդիրը։

Իսրայելական թագավորը որպես աշխարհի նահապետ:
     Երբ Իսրայելական թագավորը իր սուրբ գլխին կդնի Եվրոպայի կողմից մատուցված թագը, նա կվերածվի աշխարհի պատրիարքի: Նրա մատուցած անհրաժեշտ զոհերը՝ դրանց նպատակաուղղվածությամբ թելադրված, երբեք չեն հասնի, սեփական գերակայության մոլուցքով տարված գոյերի կառավարությունների՝ դարերի ընթացքում մրցակցության հետևանքով տրված զոհերի քանակին։ Մեր թագավորը մշտապես կգտնվի ժողովրդի հետ անմիջական շփման մեջ, մատուցելով նրան պատվանդանային ճառեր, որոնք անմիջապես, բերնեբերան կտարածվեն աշխարհով մեկ:


     (շարունակելի)
    
     P.S. - ԶԳՈՒՇԱՑՈՒՄ - Ձեզ մատուցված նյութը բոլորովին նպատակ չի հետապնդում քարոզելու սիոնիզմ և/կամ տարածելու ինչպես ընդունված է ասել հակասեմիտիզմ, այն պայմանավորված է մեկ պարզ ճշմարտությամբ՝ ՏԵՂԵԿԱՑՎԱ՞Ծ ԵՍ - ՈՒՐԵՄՆ ՊԱՇՏՊԱՆՎԱԾ ԵՍ։ Եթե ամբողջովին ընթերցել եք այն, ապա դժվար չե զուգահեռներ անցկացնել անցյալում փաստացի իրականացած, ներկայիս ընթացիկ գործողության մեջ և ապագա կանխատեսվող իրադարձությունների հետ՝ թե լոկալ և թե գլոբալ մասշտաբով։
     P.S.S. - ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ - Մինչև 2002թ․ -ը Հայաստանը աշխարհի բացառիկ երկրներից մեկն էր որտեղ պաշտոնապես չկային մասոնական օթյակներ։ 2002-2013թ․թ․-ը Հայաստանում պաշտոնապես գրանցվել է 10-ը մասոնական օթյակ, իսկ 2004թ․-ին նրանց կողմից գնվել է 3000 ք/մ հողատարածք Վահագնի թաղամասում մասոնական Գերագույն Օթյակի Տաճարի կառուցման համար։ Մինչև 2011թ․-ը լրատավական դաշտում բացարձակ ոչ մի տեղեկատվություն չկա նրանց և/կամ նրանց գործունեության մասին՝ չնալյած շուրջ 10 տարի պաշտոնական գործունեության պայմաններում, իսկ 2011-2018թ․թ․-ի մայիս ընդամենը 1-2-3 կծկտուր հարցազրույց։ 2018թ․-ի հունիսին համացանցում հայտնվեց հայաստանյան մասոնների՝ «Հայոց Գերագույն Օթյակ» -ի պաշտոնական կայք էջը հնարավոր մանրամասն տեղեկատվությամբ, որին հաջորդեցին 1-2-3-4-5-6 իրադարձություններ՝ պատահականություն թե՞ օրինաչափություն, գնահատեք ու դատեք ինքներդ։

     P.S.S.S. - ԽՆԴՐՈՒՄ ԵՄ ՏԱՐԱԾԵԼ,
ով իսկապես, առավել ևս իրապես մտահոգված է ՀԱՅԻ ՏԵՍԱԿԻ և ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ պահպանմամբ: ԼԻՆԵԼ ՏԵՂԵԿԱՑՎԱԾ ՆՇԱՆԱԿՈՒՄ Է ԼԻՆԵԼ ՊԱՇՏՊԱՆՎԱԾ։
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ։

Ձեզ հովանավորողներն էլ են ՌԴ-ից
ԵՌԱՆԿՅՈՒՆԻՆ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱԿԱՆ ԹԵ ՄԱՍՈՆԱԿԱՆ ՆՇԱՆ
Все что нужно знать о Протоколах Сионских Мудрецов
Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
0
Չհավանել
0
4135 | 0 | 0
Facebook