«ՄԻ՛ ԴԱՏԻՐ, ՈՐ ՉԴԱՏՎԵ՜Ս…»
Իսկ ես դատո՛ւմ եմ, պատրա՜ստ եմ դատվել:
Չեմ թաքցնում ո՛չ անո՜ւն, ո՛չ ազգանո՜ւն,
Ո՛չ հասցե՜, ո՛չ համոզմունք:
Չեմ Թաքցնում, որ վստահ եմ
չեմ կանգնելու ես գերագույն ատյանում
Ուր դատում են մոծակներին
Իսկ փղերին ազատում:
Առյուծներն ու լուսաններն էլ
Դատարանում չեն դատվում
Դատարանում թույլն է դատվում
Քանզի Թույլն է դատին հավատում:
* * *
Չգիտե՜մ, արդյոք դա լա՞վ է, թե՞ վատ,
Չգիտե՜մ, արդյոք դա սխա՞լ է, թե՞ ճիշտ,
Որ ես ո՛չ Աստվա՜ծ եմ…
և ո՛չ էլ դահիճ,
Ես չունե՜մ Աստծո համբերությո՜ւնն ու գութը՝
Հակառակ դեպքում շա՜տ-շատ բաներից
Կազատվեր ո՜ղջ մարդկությունը-
Ճիճուների՜ց մարդանման,
Աղբագլուխ «պոետների՜ց»,
Լեզուները գրչին տված
«զորացրված ******ների՜ց»,
Ուրիշների բաճկոնները
իրենց վրա հարմարեցրած
տականքների՜ց,
Թերմացքներով ստամոքս լցրած
հայակերպար Հուդաներից…
Թե որ դահի՜ճ կամ էլ Աստվա՜ծ լինեի…
Դաժան ձևով կպատժեի՜
Մարդասպանի՛ն ու գողի՛ն,
Արտաքնոցնե՜ր կաքսորեի
հարուստներին՝
հարստացած ճանապարհով զարտուղի,
… Չա՜րն անտեսող «Լռությա՜նը»
Կլցնեի կոյուղին,
Չգիտե՜մ, արդյոք դա լա՞վ է, թե՞ վատ,
Չգիտե՜մ, արդյոք դա սխա՞լ է, թե՞ ճիշտ,
Որ ես ո՛չ Աստվա՜ծ եմ…
և ո՛չ էլ դահիճ: