* * *
Լա՜վ հիշում եմ մոտ անցյալը՝
Թռչո՜ւմ էի կռունկների ճախրանքով,
Պա՜հը եկավ, (ա՜խ այդ պա՜հը),
Էլ չե՛ն հուզում կռունկները թևածող:
Ո՞վ էր տեսնես - խի՜ղճն ու գութը մոռացա՜ծ
Կոտրեց թևե՜րս ճախրող,
Թռչո՜ւմ էի - դարձա՛ գնա՜ցք
Երկրի վրա սողացող:
Հիմա արդեն ինձ հուզո՜ւմ են
Գնացքնե՜րը հեռացող,
Կայարաններն անշո՜ւնչ-մեռած,
Եվ ցավերը՝
ցավի վրա՛ բարձրացող,
Տարիները վագոններո՜ւմ,
Պատուհաններին օրե՜րը,
Ի՞նչ իմանամ ո՞ւր են տանում
Ինձ պողպատյա գծերը:
Ո՞վ էր արդյոք, ձե՜ռքս բռնեց
Երկնից հապճեպ բերեց վա՛ր,
Ո՞վ էր - այսպես դաժա՜ն վարվեց-
Թռչո՜ւմ էի
Կռունկներին հավասար: