Աշխարհում ջրի «պատերազմը» նոր է սկսվում։
 Հայաստանը գտնվում է մի տարածաշրջանում, որտեղ ջրային ռեսուրսների խիստ կարիք կա և հետագայում այն դառնալու է ամենաառաջնային խնդիրը։ Ձևավորվող ջրային պաշարների նվազման 2 «վտանգ» կա․ 1․ Մի կողմից գլոբալ տաքացումները (ջերմաստիճանի բարձրացում, տեղումների նվազում և գոլորշիացման մեծացում) , որի հետևանքով կանխատեսված է, որ այդ 6մլրդ խմ-ը կդառնա մոտ 5մլրդ խմ։ 2․ Թուրքիան, որ արդեն իսկ Արաքսի ափին սկսել է մեծ թափով իրականացնել ջրամբարաշինություն։ Այժմ Արաքս գետի հոսքը մեր հանրապետությունում կամում է մոտ 2․5մլրդ, սակայն Թուրքիայի կողմից իրականացվող ջրամբարաշինության ծրագրերի արդյունքում կնվազի՝ դառնալովմինչև 1մլրդ։ ՄԵՆՔ ՈՒՆԵՆՔ ԱԶԳԱՅԻՆ ԽՆԴԻՐ Այդ խնդրի առաջնային պլանում է գտնվում Սևանա լճի պահպանությունը։ Որպեսզի հետագայում մենք կարողանանք շրջանցել տարածաշրջանում կանխատեսվող ջրային ռեսուրսների կտրուկ նվազման խնդրից, մենք պետք է լայն թափով իրականացնենք ջրամբարաշինության ծրագրեր։ Ջրամբարաշինության առաջնային ծրագիրը պետք է լինի Եղվարդի ջրամբարի վերակառուցումը։ Ի՞ՆՉ ԿՏԱ ՄԵԶ ԵՂՎԱՐԴԻ ՋՐԱՄԲԱՐԸ Նախ Եղվարդի ջրամբարը պետք է կառուցվի հենց սկզբնական նախագծային 228մլն խմ ընդհանուր ծավալով։ Չնայած այժմ քննարկվում է նույն հիմքով կառուցել 90մլն խմ տարողությամբ ջրամբար։ Քննարկվում է նաև 60մլն- տարբերակը: Հետագայում, երբ կբարձրանա Սևանա լճի մակարդակը՝ մինչև 3․5-4մ և այլևս չենք կարող այն ավել բարձրացնենք, մենք պետք է տարեկան շուրջ 300մլն խմ բաց թողնենք լճից՝ մուտի և ելքի կարգավորման համար։ Եղվարդի ջրամբարի ավարտից հետո ոռոգումը կիրականացվի ամբողջությամբ ինքնահոս եղանակով՝ տնտեսելով նաև մի քանի մլրդ էլեկտրաէներգիա, որը ծախսվում է այժմ մեխանիկական տարբերակով ոռոգման ժամանակ։ 2011թ.-ին առաջ եկավ «Մասիս, Սիս և Նոր Հայաստան» լճափնյա հանգստավայրերի ծրագիրը, որի ընդհանուր արժեքը գնահատվել էր շուրջ 400մլն դոլար: |
