Ինձնից նեղացե՜լ են ամպերը…
Օ՜րը փակել են աչքերիս առաջ,
Ամպերից վերև երազանքնե՜րս
Թափահարում են թևերն անկատար:
*
… իմ հերթապահության օ՜րն էր Դրախտում,
Հոգնա՜ծ ու տանջված վերադարձա տուն,
Թևե՜րս խանգարում էին քնելուն՝
Հանեցի՜, գցեցի՛ մի անկյուն:
Գող ժամացո՜ւյցը գողացա՛վ թևերս-
Արթնացա՜, ինձ զգացի թևաթափ,
Մի հիմար արարք թվաց արածս
… Հերն էլ անիծած,
Ինձնից ի՞նչ հրեշտակ…
Ժամացույցն ամոթից գլուխը կախել է՝
Վերջացե՛լ են բառերն հեքիաթի,
«Բաժանորդն արդեն անհասանելի՜ է»
Պատասխանում է մի ձա՜յն-
Սա՜ռն,
Անտարբե՜ր,
Անհոգի՜…
*
Ինձնից նեղացե՜լ են ամպերը…
Օ՜րը փակել են աչքերիս առաջ,
Ամպերից վերև երազանքնե՜րս
Այո՜, մնացին անկատար:
