Դու կարո՛ղ ես խեղդել ճի՛չը կրքից քրտնած ափերում,
Երբ սպասումից հանկարծ վի՛շտը
Բռնկվո՜ւմ է, հրդեհվո՜ւմ:
Դու կարո՛ղ ես այդպես մեռնել աչքերի մեջ մի կնոջ,
Որին երկա՜ր ես սպասել
Սփոփանքի մուտքի մոտ…
Ու Սպասումդ դառը համով երազի պես երկնային,
Մինորային ակորդներով
Կհեծեծա դառնագին:
Կրծքից Նրա, կսահի վար, ուր հոգո՜ցն է ծին առնում,
Կանհետանա վայրկենաբար
Գիշերվա մութ երախում:
Շողի վրա շո՜ղ կծնի, առագաստն արյունամած,
Աչքերումդ պա՛ր կպարի
Կի՛րքը – Սպասմանը գրկած…
… Դու կարող ես այդպես մեռնել աչքերի մեջ մի կնոջ,
Որը քեզնից քունդ է խլել
Ու երազներդ բոլոր…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
08.04.15 Երևան