Հոդվածներ

Եվ որովհետև նադիրից զենիթ
     Կարոտ մնացի պսպղուն ձենիդ,
     Պատրանքախաբ եմ գիշերով լինում
     Եվ դադարքս առնում աչքերիս բնում։
     Շիլ հայեցողիս ծոմը երկարեց,
     Մահտեսից առաջ կիրակին հուշ էր,
     Կուզ կենալով էլ չարքը հերկ արեց,
     Չախմախաքարի վառածը փուշ էր։
     Երբ ծվեններով իմ հիշողության
     Խճանկարդ եմ հավաքել փորձում,
     Գիլախազում եմ, մեղքդ թողության
     Յոթերորդ անգամ անփույթ եմ վրձնում։
     Լույսը չբացված հոգնել եմ արդեն,
     Սարերի հովը էլ չի հմայում,
     Կատվաչք քարերդ ավելորդ զարդ են,
     Քեզ ծեքծեքուն եմ դարձյալ հնարում։