Թե հապաղում ես, թախիծդ ցրեմ,
Աշխարհավանդս է գետնահար սրահ,
Հանգերգությունս քանի տարածեմ,
Մութի մեջ նույնն են հատված ու սուրահ։
Էլ դադարել եմ լուսնյակին թովել
Արծաթ ամպերի անխառն սիրով,
Ի թիվս եմ դասել ու թե չեմ թվել,
Դու ցնորք էիր, ես էի գինով։
Միահաղորդ են գավաթս ու գինին․․․