Ա՜յ քեզ առեղծվա՜ծ,
Երբ, որ ասում ես. «Կա՛նգ առ ժամանակ»
Ժամանա՜կը լուռ հնազանդվում է
Ու կանգնում հանկարծ:
Ժամանակի հետ սի՜րտդ էլ է կանգնում
ու բաբախումը չե՛ս լսում նրա,
Մեկ ա՜յլ տրոփ ես լսում քո ներսում՝
Ա՜յն կնոջ սրտի,
Որին ձուլվել է զա՛րկը քո արյան:
Գուցե հենց դա՞ է այդ ՍԵՐ կոչվածը-
Ուրիշ սրտի դո՜ղ,
Խե՜նթ,
Լուսաթրթի՜ռ,
Քո կյանքից տարբեր ներսդ ողողո՜ղ
Մեկ ուրի՝շ արյան հոսքը
Խենթացնող…
Ու հոսքն այդ արյա՜ն սի՛րտդ է պատռո՛ւմ,
Բացում է հոգիդ աշխարհի առաջ…
Եվ ո՜ղջ աշխարհն է քո մեջ թափանցում-
Այնքա՜ն մերձավոր,
Այնքա՜ն հարազատ…
Մեկ ա՜յլ առեղծված - այն էլ արտառո՛ց՝
Ինձ նման կյա՜նքը սիրող մարդ չկա՛
Քանի որ իմ մեջ սի՜րտն է այն կնոջ,
Որ զրուցում է սրտիս հետ անձայն:
Գրա՜ծս ընդամենը մե՜կ ակնթարթն է
Որը, որ Մարդուն սարքո՛ւմ է Գերմա՜րդ,
… Կյանքն ակնթարթների մի շտեմարան է՝
Ծննդի՜ց մինչ մահ…
