Հոդվածներ

     Վրեժն էլ այսքան կատարյալ լինի,
     Դիտորդի դերն էլ մի բան չէ, Աստված,
     Ներսդ եռում է, երբ մեկն անհունի
     Հերն է անիծում առանց կաթվածի։
     Երբ չսիրելով նմանակում է
     Գիշերվա մութն ու խազը երկնքի,
     Բնածին բան է, եթե հակում է,
     Եթե հակում չէ, քարն է երկանքի։
     Այս աղորիքը ձեռքի շինվածք է,
     Հոգու թրթիռը մեկ է, չես բռնել,
     Ճաքելուց հետո նույնն է բեկվածքը,
     Երբ այդ արանքում քենով ես վրձնել։