Ահա և վերջ, ժամս լրեց,
Ամբողջացավ ողջը մեկում,
Հին մեղքերից թակարդ լարեց
Մթնալույսս կորած մեգում։
Ահա և վերջ, օրս մթնեց,
Շուռ գալով եմ տեղս թեքում,
Միանձնուհիս իրեն մատնեց,
Ասես և իր կյանքն եմ բեկում։
Իմ սուտակի լա՞լն էր պայծառ,
Սի՞րտս էր, նշեմ՝ ճաք էր տվել․․․
Հուշերիս մեջ, առանց կայծառ,
Մի առ մի եմ գիրս թվել։