Ես դո՛ւրս եմ գալիս ճշտի կապանքից,
Որտեղ թաղված է մի ամբո՜ղջ
Անցյալ,
…Նայո՜ւմ եմ անտեր մի հողաթմբի,
Որ երազել է շիրմաքար դառնալ…
Մի ցուցանակ է (ո՛չ տապանագիր)
Անձրևն ու ժա՜նգը կերե՜լ են նրան,
Մի կերպ կարդացվում է.
«այսինչյա՜ն … այսի՜նչ»
Սի՜րտս ցավում է՝ տեսնես ո՞վ է նա:
Ալեկոծվո՛ւմ է տագնապն իմ սրտում.
Չէ՞ որ Կի՜ն է եղել, Դո՜ւստր, Քո՜ւյր
Կամ Մա՜յր…
… Արձանի նման քարանում եմ լուռ
Ու կանգնած մնում որպես մահարձան:
Թե ո՞ւր են խոհերս ձգո՜ւմ, չգիտե՜մ՝
Համահունչ կառչած ներկա օրերիս,
Օրերիս «դա՜ռը» ի՞նչպես եմ շնչում -
Երանի տալով հեռո՜ւ
Անցյալիս…
Կյանքն արդեն մեկ ա՜յլ Կյա՛նք է ինձ հուշում,
Որ ո՛չ անցյալ կա, ո՛չ էլ ապագա,
Կյանքը ներկա՜ն է,
Վկան՝ հողաթումբը…
և մեկ էլ գրված տողերն անավարտ…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
