Հոդվածներ

     Խռիվ եմ, թե որ չասեմ տապալված չորուկ մի ծառ,
     Աշնանը տվել եմ պահ ծանրության չափ ու քանքար,
     Անտաղանդ այս օրերիս կարոտն է անհետ ծիծառ,
     Անցյալի հուշի նման թևում է համր ու կամկար։
     Ձեր աչքի լույսն անպակաս, թե ես եմ ձեր մեջ մատույր,
     Մի հանգի կուչ եմ ածել մարմինս անհրապույր,
     Ոլորքի բերեք ինձ էլ, որ գծեմ կոր ու պարույր,
     Քարշանքս վերահայաց ցավից է բեկվում մաքուր։