Հոդվածներ

     Դու հետ ես դառնում, որ գնաս առաջ,
     Անցած օրերիդ ցավն ես լծորդում,
     Երբ աստծո մաղից ամպրոպ ու շառաչ
     Մտապատկերիդ ծիրն են նորոգում։
     Թասընկերդ ո՞վ էր, պարոն ոչ-ոքի,
     Իր ակնարկների մաղձն էր շատարել,
     Փանաքիդ համար նա էլ չքոտի՝
     Աղու խոսքով էր անձդ սատարել։
     Քանի մոնթեր կան, որ ժիր են եկել,
     Անխորագիր է գրվածքդ էլի,
     Եվ թե անցյալում ոչինչ չես փոխել,
     Քո ժամանակն է կույս անգզելի։