Հոդվածներ

Եվ թմրեցի ցավից, չզորացա,
     Առվակի պես սարատեցի լանջերն ի վար,
     Ծիլ ու ծաղկի նման և չորացա,
     Ավելցուկս մնացորդով թիվ էր դժվար։
     Այս մի օրս էլ սև-մութ արի, անցավ,
     Նվազեցի քանի նիշով համարիչում,
     Մեկն ինձ քշեց, մեկն ինձ իր գիրկն առավ,
     Ուր ժանգերս հոնգուր-հոնգուր վեր եմ ածում։