Աշխատասեր ու ծույլ ոչ թե ծնվում են, այլ դառնում: Աշխատասիրությունը կապ չունի հանճարի կամ տաղանդի հետ, աշխատանքը բնազդի թելադրանք է, ամենասովորական՝ ուտելու բնազդի:
Եթե դու մարդուն հացի փշրանքներ (նպաստ, այսինքն) ես տալիս, որ սովից չմեռնի ու ի նշան երախտագիտության՝ առերևույթ խոնարհվի քո առաջ, իսկ քո բացակայությամբ հայհոյի քեզ, ընտրի քեզ՝ քո սահմանած 5 կամ 10 հազար դրամ ընտրակաշառքով, զրկելով նրան (հարկերով, ճնշելով, հեռանկարը սևացնելով, 50/50-ով և այլն) այլ կերպ ապրելու հնարավորությունից ու միակ ԵԼՔ հուշելով արտագաղթը, ապա բնական է, որ 800 հազար մարդ վարժվելու է ծուլությանը, ձրիակերությանը, բոմժությանն ու անբանությանը:
Ինչ-որ բանի վարժված ու դրանից մինչև կոկորդը կուշտ, դրանից մինչև կոկորդը զզված ժողովուրդը չի կարող անմիջապես վազվզել աշնանացանի դաշտերում և ուտելիք կամ վարձատրություն գտնել արձակ դաշտերի ամայության մեջ:
Չի կարող օդում գոյանալ աշխատասիրություն, եթե դու չես կասեցնում այս ծուլությունը, ձրիակերությունն ու բոմժությունը, եթե միջավայր չես ստեղծում:
Չի կարող գոյանալ աշխատանք՝ օդում, քանի դեռ դրա արդյունքը երաշխավորված չէ նվազագույն հաշվարկներով:
Առայժմ այսքանը:
Վասակ Դարբինյան
