Հոդվածներ

Ամեն տարի է գինին մռմռուկ,
     Տակը նստածի և թանձրը՝ մրուկ,
     Անտարբեր ոնց եմ օրերում անձուկ
     Ցավից ածանցում աղի արտասուք։

Ես իմ հարբելու չափը չգիտեմ,
     Մելամաղձոտ եմ՝ գավաթը ձեռքիս,
     Մնում է միայն ինձ կողքից դիտեմ,
     Կշեռքի բերեմ քանքարը ձիրքիս։

Ինձ ե՞րբ կսիրես, երբ գինո՞վ լինեմ,
     Թե՞ երբ թասերիս եզրերը լիզեմ,
     Ամեն կում գուցե վերջինս լինի
     Տարփածու մահը կողինքս շինի։