Թվո՜ւմ էր
Ստվերները զարկերակ չունե՜ն-
Ոչ արա՜գ, ո՛չ դանդաղ բաբախող,
Վի՜շտ չեն ապրում ստվերները-
Ո՛չ ցավ ունե՜ն, ո՛չ մորմոք,
Ալիքի պես ստվերնե՜րը
Չե՛ն փշրվում կրծքերում,
Քնքշությունից չե՜ն վախենում-
Չե՛ն լքում և չե՜ն հեռանում,
Լռությո՜ւն են ստվերները-
Լեզու չունեն խոսելու,
Ոչ խոսքի՜ց են հուզվում անզգույշ,
Ո՛չ խաբում են, ո՛չ կեղծում…
…Եվ ստվեր դարձա թվացյալ մտքից-
Լսեցի աղմո՜ւկը լռության,
Չնեղացա՛ ինքս ինձնից-
Լույսո՜վ ծնվեցի,
Անլո՜ւյս հեռացա…