Անդառնալի է ամեն բան կյանքում,
Հուշերիս տրվում, ապրում եմ մի կերպ,
Շանթառաքն ի՞նչ է իմ ահել գանգում,
Եթե բիբերս կամ ճաք են, կամ ծերպ։
Մնում է անհույս սերերս թվեմ,
Վաղուց մահերս առաջնեկ չէին,
Քանի հավքերին աներկբա թովեմ,
Աշնան խանձի հետ պիտի թռչեին։
Էլ երբ անմորուք-ջահել զվռնեմ,
Իմ մթնաձորում անդուռ ձմեռ է,
Անկոխ ստվերս տափին չփռե՞մ,
Որ ձյունաթաթախ երբեք չմեռնեմ։