Պետության մայրաքաղաքի կենտրոնում «սաքուլիկը» սպանում է ծառայության մեջ գտնվող ոստիկանության երկու երիտասարդ աշխատակցի։ Ցանկացած երկրում հասարակությունը կընդվզեր, երիտասարդ ոստիկանների տեղում կարող էր լինել մեզնից յուրաքանչյուրը, մեր ընտանիքի անդամը, բայց մենք սովոր ենք հոտային հնազանդության և հասարակությունը լռում է։ Բաղրամյան 26-ից մեկ զանգով ոտքի ելնող քաղաքագետները, սոցիոլոգները, խմբագիրները, քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչները լռում են. հրահանգ դեռ չկա։
Այս ամենին մենք սովոր ենք։ Բայց կա լռության մի տեսակ, որին դժվար է համակերպվել։
Ցանկացած նորմալ երկրում Ոստիկանապետը սա կհամարեր պատվի խնդիր։ Ոստիականապետը պետք է հանդես գար հասարակությանը ուղղված ուղերձով, որտեղ կհայտարարեր, որ պատերազմ է հայտարարում սաքուլիկների տեսակին ։ Ու հաջորդ օրվանից քաղաքացին պետք է զգար, որ ոստիկանապետը հենց այնպես չխոսեց։ Մենք հոգնել ենք սաքուլիկներից։
Մենք հոգնել ենք սաքուլիկների ներկայությունից մեր փողոցներում, ընտրատեղամասերում, բուհերում, ԱԺ-ում, ամենուր։ Մենք հոգնել ենք տեսնել տարբեր կալիբրի սաքուլիկների առաջ ինչպես են խոնարհվում մեր բարձրաստիճան պաշտոնյանները, դիմավորում, ճանապարհում, գովերգում։ Մենք հոգնել ենք...
Ինչ-որ մեկը, ինչ-որ պահի այս մղձավանջի վերջակետը դնելու է։ Սերժ Սարգսյանըիր վերջին ելույթներում ուժայինների առաջ, ոնց որ թե կոշտ խնդիրներ էր դրել։ Բա ո՞ւր են լուծումները: Ի՞նչն է խանգարում ոստիկանապետ Գասպարյանին կոշտ խոսքի և կոշտ քայլերի դիմել։
Եթե ոստիկանապետը հրապարակավ չանի հետևություններ, ապա մենք կարող ենք արձանագրել, երկու բան՝
ա/ սաքուլիկները սպանել են ոչ թե երկու ոստիկան, այլ ոստիկանական համակարգը
բ/ մեզնից յուրաքանչյուրը այսուհետ իրավունք ունի ցանկացած եղանակով ինքնուրույն պաշտպանել իր ընտանիքը սաքուլիկներից։
Կարեն Հարությունյան