Պատահել է, որ խուլ կարոտների ճահճում
Անտես, անօգ, անհույս խեղդվել եմ ես
Ու նկատել մի օր, որ ինձ չեն ճանաչում`
Լքել են ինձ հույզերն իմ հրակեզ:
Պատահել է, որ մի քնքուշ ծաղկի համար`
Անտեսելով ցավեր, անձրև ու մութ,
Մագլցել եմ քերծեր, անհաս ծերպեր ու քար,
Բայց այն դուրս է նետվել լուռ ու անփույթ...
Մեզ մեր հոգու գույնը ավանդվում է վերուստ,
Լինի տանելի, թե անտանելի...
Եվ մարդկային կյանքը դրանով է հարուստ`
Տվայտանքով Եկող, ցավերով Հին:
Ս.Մալխասյան 2007