Խնդրում ենք սպասել...

Հոդվածներ

Պատմության Մեջ Անունդ Հիշելով

23:06, չորեքշաբթի, 12 ապրիլի, 2017 թ.
Պատմության Մեջ Անունդ Հիշելով
     ՙԿյանքդ պիտի այնպես ապրես, որ անունդ պատմության մեջ հիշվի՚.այս խոսքերը Արամայիսը հաճախ էր կրկնում ու ինքն էլ կյանքն այնպես ապրեց, որ իր սխրանքով անմահացավ յուրաքանչյուրիս մեջ:
     Քառօրյա պատերազմում հերոսաբար զոհված` Արամայիս Գրիգորի Միքայելյանը սովորել և ավարտել է Արմավիրի մարզի` Ոսկեհատ գյուղի միջնակարգ դպրոցը: Դպրոցի ռազմագիտության կաբինետը հերոսի պատվին են անվանել: Մինչև հերոսածին մոր հետ զրույցը, իրենց լուսավոր հուշերով կիսվեցին դպրոցի տնօրեն` Սյուզաննա Շմավոնյանը և դասղեկ` Լուսինե Հարութունյանը:
     Ս.Շմավոնյանի հուշերը հերոսի մասին...
    
-Արամայիսը խիստ տարբերվում էր մյուսներից: Իր համեստությունը դեռ դպրոցական տարիքից էր նկատվում: Նա նման չէր իրեն հասակակից տղաներին, շատ ավելի հասուն էր ու գիտակից: Միշտ լավ օրինակ է ծառայել իրենից փոքրերի համար:
     Դպրոցում լավ է սովորել, բայց երբեք ցույց չի տվել, որ գիտի, որ շատ ավելին գիտի: Գերազանց պատմություն գիտեր և հայոց լեզու էր ուսումնասիրում: Մեծ ցանկություն ուներ ռազմական գիտելիքներ ձեռք բերելու: Հրաշալի քանդակում էր և իսկապես տաղանդավոր տղա էր մեր Արամը: Այժմ մեր հերոսի եղբայրը դպրոցում քանդակագործություն է սովորեցնում աշակերտներին, կարծում եմ այդ կերպ փորձում է եղբոր արվեստն ապրեցնել: Մենք ամեն օր ենք հիշում Արամին: Հպարտություն ու միաժամանակ մեծ ցավ ենք զգում: Անվերջ կարելի է խոսել նրա մասին, միայն լավը ասել, որովհետև նա հենց այդպիսինն էր` բարի ու դրական:
     ՙՙԽոստանում եմ երդումս կատարել,
    
Հայրենիքիս քաջ, անվեհեր ծառայել՚՚:
    
Արամայիսի ավարտական վերջին դասի խոսքերն են-հիշում է դասղեկ Լ.Հարութունյանը:
     -Արամը շատ հայրենասեր էր ու բարի, փխրուն հոգի ու ներաշխարհ ուներ: Երբ դասընկերները բարկացնում էին ինձ, իր հայացքից զգում էր, որ վատ էր զգում նրանց փոխարեն, ու միշտ մտածում էի, որ ՙայս երեխան իմ մասին էլ է անհանգստանում՚:
     Ուրիշների հոգսը իր վրա վերցնող տեսակ էր, դիմացինին օգնող ու կարեկցող էր: Իմ հուշերում նա միշտ էլ այդպիսին կմնա:
    
     Որդու մասին խոսելիս զգացմունքները խառնում են մոր ներաշխարհը:
     Լիլիթ Ավագյանը թաց աչքերով ու մեծ ցավ զգալով է խոսում որդու մասին:
     -Հիշում եմ որդուս ամեն մի խոսքն ու հայացքը.մեծ ցավ եմ ապրում: Արամը շատ հայրենասեր էր ու միշտ փորձել է իր կյանքը ճիշտ ապրել: Ձգտում էր կյանքում մեծ հաջողությունների հասնել: Մինչև բանակ գնալը տանը մեծ խաչ ուներ քանդակած, վերցնում էր ձեռքն ու ասում.ՙԵս մեծն Արամն եմ: Արամ, ամեն ինչ կարամ՚: Չեմ կարող ասել, թե ինչու, բայց միշտ ասում էր.ՙՉգիտեմ, ես վաղը կլինեմ, թե ոչ, բայց իմ գործով ինձ կհիշեն՚: Իր ծառայության ժամանակ ես ամեն պահ, ամեն րոպե ու ժամ ապրել եմ իր հետ: Գիտեի, երբ է քնում ու արթնանում, կամ ինչ է անում: Նա միշտ իմ մտքում ու սրտում էր ու հիմա էլ ապրում է իմ մեջ: Որդիս երբեք ծառայությունից չի դժգոհել, պարզապես քանի որ տիրապետում էր ռադիոկապերին, ուզում էր այդ ուղղությամբ ծառայել, բայց չստացվեց: Չնայած դրան խնդիրներ ունենալու դեպքում միշտ օգնել է իր ծառայակից ընկերներին:
     Արամս սովորում էր Հայ Բուսակ համալսարանում` իրավագիտության բաժինում: Գերազանց առաջադիմություն ուներ: Ուզում էր ծառայությունից հետո շարունակել ուսումը, բայց...
     Որդիս զինվորական վարժություններն էլ էր գերազանց կատարում ու խրախուսանքի արժանանում: Ոգևորված զանգում ու պատմում էր: Ինքն ուրախանում էր, իսկ ես տխրում: Զորամասում ինչ-որ բան վնասվելու դեպքում ամեն ինչ ինքն է նորոգել: Երբեք իր ընդունակությունների մասին չի բարձրաձայնել, բայց հարկ եղած դեպքում ցույց է տվել իր գիտելիքները: Իր հայացքի մեջ այնքան անպատասխան հարցեր մնացին: Երբ նայում եմ վերջին նկարին, անընդհատ խուսում եմ հետը ու հարցնում ինչ ես ուզում ասել ինձ, որ չեմ կարողանում հասկանալ:
     Վերջին զրույցը հերոսի հետ...
    
-Ապրիլի 3-ին, երբ խոսում էինք, իրենց մոտ տիրող լարված իրավիճակի մասին ոչինչ չասաց: Եղբոր հետ էր խոսել ու ասել, որ իրավիճակը սահմանին ծանր է, իրենց դիրքերը գրավել են ու լարված հակամարտություն է սկսվել: Վերջում ասել էր, որ մամային ու պապային լավ կնայես ու այն ինչ կիսատ եմ թողել կշարունակես:
     Հիշում եմ տղայիս ձայնն ու նրա խոսքերը: Հիմա ապրում եմ իր լուսավոր հուշերով, բայց չեմ համակերպվում, ոչ մի կերպ չեմ համակերպվում...
     Ու ամեն դեպքում իմ բալեն ինձ համար միշտ ապրում է, Արամս ապրում է:
    
     ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ.19-ամյա պատանի, ով իր կյանքը զոհեց հանուն հայրենիքի և ընկավ հերոսաբար: Նրա անունն անմահացավ պատմության մեջ:
    
    
Առաջխաղացնել այս նյութը
Նյութը հրապարակվել է Մամուլի խոսնակի շրջանակներում:
Գրանցվի՛ր և հրապարակի՛ր քո հոդվածները:
Հավանել
0
Չհավանել
0
5945 | 0 | 0
Facebook