Այսօր կրկին կրքերը թեժացել են Հայաստանում, և հասարակությունը բաժանվել է երկու խմբի: Փաստորեն այդպես էլ մեզ դաս չեղավ մեր մեծերի կոչերը ովքեր միասնության կոչ էին անում, և մեր պատմության մեջ ամենից ցավալի էջերը եղել են մեր պառակտվածության պատճառով: Ոչ ոքի համար գախտնիք չէ որ այսօր գերտերությունները վարում են գլոբալացման քաղաքականություն: Այդ քաղաքականացմանը զոհ գնացին և դեռ գնում են շատ երկրներ, և դա ավելի է ահագնացել տեղեկատվական տեխնոլոգիաների զարգացման հետ համընթաց: Գրեթե բոլոր երկրներում դա արվում է հասարակությունը բաժանելով խմբերի, և ներսում քաղաքացիական կռիվներ հրահրելու միջոցով: Հարգելով և Րաֆֆի Հովհաննիսյանին և նրա ընտրազանգվածը, ուզում եմ հուսալ որ և ընդիմությունը և իշխանությունը, բավականին կամք կունենան մեր երկիրը զերծ պահելու դրսի պառակտիչ գործունեությունից: ԵՎ որ ամենակարևորն է հարթակում ելույթ ունեցողները պետք է երկար մտածեն խոսելուց առաջ, հատկապես երբ իրենց խոսքը վերաբերվում է Արցախին: Այն ինչ կատարվեց վերջերս ցավալի էր և ամոթալի, երբ արվեստագետը՝ ում ժողովուրդը սիրում էր, կանգնում է հարթակում և հայտարարում որ Արցախը ադրբեջանական գավառ է, դա հարված է երկրին թիկունքից, որը կօգտագործեն մեր հարևանները մեր դեմ: Դա առաջացրեց բազմահազար քաղաքացիների վրդովմունքը, հնչեցին տարբեր կարծիքներ, Հախվերդյանի կողքին հարթակում կանգնաց գործիչներից շատերը այդ որակեցին լեզվի սայթաքում, թվում էր թե Հախվերդյանը հանդես կգա հայտարարությամբ և կհաստատի որ իրոք եղել է լեզվի սայթաքում, սակայն դա տեղի չունեցավ: Ռուբեն Հախվերդյանին պատասխանեց պատասխանեց Արմեն Մազմանյանը, ամոթալի որակելով այդ հայտարարությունը: Սրանից հետո էլ պարոն Հախվերդյանը հանդես եկավ պատասխան հայտարարությամբ, իրեն հատուկ ոճով չպահելով գրագետ բանավեճի կանոնները և անհիմն վիրավորելով մարդկանց: Ինչևիցե յուրաքանչյուր ոք ունի ազատ արտահայտվելու իր իրավունքը, ժամանակը ցույց կտա և արդեն ցույց տվել է թե ով ինչպես և որտեղ է վաճառվել: Մնում է հիշեցնել պարոն Հախվերդյանին որ այն ժամանակ երբ ժողովուրդը փող էր հավաքում որպեսզի ինքը գնար բուժվելու, այդ ժամանակ Արմեն Մազմանյանը սարերում կռվում էր այս երկրի համար:
